Jak magnez wpływa na działanie innych leków?

Wpływ magnezu na działanie leków

Suplementy diety mogą wchodzić w reakcje z wieloma lekami. Wiele osób decyduje się wzbogacić codzienne odżywianie w preparaty zawierające magnez. Czy ten cenny pierwiastek może oddziaływać na stosowane środki farmakologiczne? Co warto wiedzieć o interakcjach magnezu z produktami leczniczymi?

Rola magnezu w diecie człowieka

 

Magnez jest postrzegany jako jeden z najistotniejszych pierwiastków dla ludzkiego organizmu. Rola aktywatora kilkuset enzymów sprawia, że odpowiada za wiele istotnych procesów. Magnezowi przypisuje się wartościowy wpływ na:

  • syntezę białka
  • koncentrację i nastrój
  • prawidłowe ciśnienie krwi
  • poziom energii i zmęczenie
  • oddziałuje na dobry stan kości
  • równowagę kwasowo-zasadową
  • prawidłową pracę mięśni i układu nerwowego

Dzienne zapotrzebowanie na magnez dla dorosłej kobiety wynosi od 300 do 350 mg, u mężczyzn ilość ta waha się od 325 do 375 mg. Wartości te zwiększają się m.in. u osób aktywnych fizycznie, intensywnie pracujących umysłowo czy u kobiet w ciąży. Poziom biodostępności magnezu z pożywienia jest ograniczony i szacuje się, że wynosi mniej więcej 50%. Dlatego też szereg osób decyduje się na wykorzystanie suplementów diety.

Jak magnez wpływa na działanie leków?

 

Długotrwałe stosowanie leków wymaga od pacjentów ostrożności. Włączone do diety suplementy mogą okazać się przyczyną skutków ubocznych, co jest wynikiem niepożądanych interakcji ze środkami farmakologicznymi. Nie inaczej jest z magnezem. Choć mało kto dostrzega niebezpieczeństwo w suplementach zawierających magnez, to w niektórych przypadkach należy zachować szczególną ostrożność.

W pierwszej kolejności trzeba wspomnieć o lekach przeciwzakrzepowych. Magnez wiążąc się z warfaryną powoduje osłabienie jej działania terapeutycznego, co potęguje szansę powstawania niebezpiecznych zakrzepów. Osłabione działanie jest również zauważalne podczas leczenia preparatami antybakteryjnymi np. cyklosporyną i tetracykliną.

Pacjencji z nadciśnieniem muszą pamiętać, że magnez ogranicza przyswajalność kaptoprylu i wskutek tego dochodzi do osłabienia działania leku. Stosowanie magnezu przez osoby biorące kwas acetylosalicylowy powoduje zwiększone wydalanie leku, co prowadzi do zmniejszenia intensywności jego oddziaływania na organizm. Inną sytuację można zaobserwować w przypadku glikozydów nasercowych – leki intensyfikują wydalanie magnezu, a to może prowadzić do hipomagnezemii. Natomiast pacjencji używający lewdopy muszą być świadomi dużego ryzyka, że magnez spotęguje absorpcję leku i tym samym zwiększy ryzyko wystąpienia jego działań niepożądanych.

Czy można uniknąć interakcji?

 

Najlepszym rozwiązaniem jest zachowanie odpowiedniego odstępu pomiędzy przyjęciem dawki leku, a użyciem suplementu diety z magnezem. Zasada ta tyczy się też innych suplementów. Specjaliści rekomendują, aby zadbać o co najmniej 4 godziny przerwy pomiędzy stosowanymi preparatami.

Kiedy warto rozważyć suplementację magnezem?

 

  • U osób w podeszłym wieku z uwagi na osłabione wchłanianie magnezu z pożywienia i naturalne osłabienie czynności poznawczych, kondycji układu nerwowo-mięśniowego czy kondycji kości
  • U osób narażonych na duże zmęczenie psychofizyczne np. studentów, pracowników umysłowych, sportowców
  • Pacjentów stosujących leki, które sprzyjają występowaniu hipomagnezemii np.diuretyki pętlowe, tiazydy, cisplatynę, karboplatynę czy antybiotyki aminoglikozydowe
  • U osób zmagających się z długotrwałym oddziaływaniem stresu czy trudnościami ze snem
  • Pijących często i/lub duże ilości alkoholu, palących papierosy, stroniących od zdrowego odżywiania

 

Bibliografia:

  • Jędrzejek M., et al. „Stosowanie preparatów magnezu w praktyce lekarza rodzinnego.” Lekarz POZ 2021, 2: 141-150.
  • Jarosz M., et al. Normy żywienia dla populacji Polski i ich zastosowanie. Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego-Państwowy Zakład Higieny, Warszawa 2020.
  • Wiciński M., et al. „Wpływ doustnej suplementacji magnezem na kondycję psychofizyczną.” Forum Medycyny Rodzinnej 2019, 13(1): 30-35.